Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego (i pozostałych świadczeń z ubezpieczenia społecznego) ustala się jako przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za 12 miesięcy poprzedzających ten, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeśli niezdolność do pracy powstała przed upływem 12 miesięcy, średnią ustala się z przychodu za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia chorobowego. Wynika to z art. 36 ustawy zasiłkowej.
30 przeciętnych płac
Z definicji wynagrodzenia wynika, że chodzi o przychód pracownika, który stanowi podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych z niego składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe, finansowanych z jego środków. Zwykle jest to 13,71 proc. Jeśli jednak przychód pracownika osiągnął w danym roku graniczną wysokość, po przekroczeniu której nie pobiera się już składek emerytalno-rentowych, od wynagrodzenia pracownika odlicza się tylko faktyczną wysokość potrąconych składek. Ta granica to równowartość 30 stawek prognozowanej na dany rok wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. W 2015 r. jest to 118 770 zł.
Faktyczne odliczenie
Zatem licząc zasiłek, pracodawca nie zawsze odlicza 13,71 proc. z przychodu. Może się bowiem okazać, że z pensji pracownika już dawno potrącanych jest mniej składek.
Jeżeli w danym miesiącu dojdzie do przekroczenia rocznej podstawy wymiaru składek emerytalno-rentowych i pracodawca potrąci je tylko od części przychodu pracownika (od pełnego – tylko składkę chorobową), w podstawie zasiłkowej ma uwzględnić wypłaconą za ten miesiąc pensję po odliczeniu faktycznie pobranych składek. W tym celu trzeba obliczyć ich średni wskaźnik i przy jego uwzględnieniu ustalić właściwe pomniejszenie.
Z kolei wynagrodzenie za te miesiące, gdy zakład pobrał wyłącznie składkę chorobową (następujące po miesiącu, w którym doszło do przekroczenia), pensję pomniejsza się tylko o wartość procentową tej składki, tj. o 2,45 proc.