Krzysztof Rawa z Londynu
Minęły dwie minuty – pierwszy gem dla Amerykanki, bo nie zadrżała jej ręka przy żadnym odbiciu serwisu Polki. Minęły cztery – jest remis 1:1, bo Keys wciąż mocno uderzała piłkę, ale przeważnie trafiała w siatkę.
Grały dokładnie tak, jak powiedziała w poniedziałek Agnieszka: strzał i punkt, strzał, obrona, punkt. Wymian niemal brak, błędów panny Madison sporo, ale uderzeń nie do obrony też mnóstwo. Do wytrzymania takiej jednostronnej strzelaniny potrzebny jest spokój i konsekwencja. Polka starała się spokojnie reagować na siłowe metody rywalki.
Kluczowa sprawa – wygrywać swoje gemy serwisowe. Drugi serwis Radwańskiej traktowany był przez Keys z wyjątkową bezwzględnością. Może dziewczyna z Illinois pamiętała, jak dwa lata temu w Pekinie Agnieszka odwinęła się jej forhendem tak, że zmierzono prędkość piłki – 159 km/godz. Świst i brawa. Zagranie w wykonaniu filigranowej Polki było tak niezwykłe, że kandydowało do miana uderzenia roku.
W Wimbledonie 2015 piłki świstały tylko z jednej strony, ale tablica wyników pokazywała, że nie trzeba się bać: 4:4, 5:5, 6:6 (i trzy niewykorzystane piłki setowe dla Radwańskiej). Ale tie-break gładko dla Polki: 7-3.